Forrest Gump (1994), hemen herkesin hayatına dokunabilen, hayata yönelik sayısız alt metne sahip çok başarılı bir film. Bu yazıda filmin açılış ve buna bağlı olarak kapanış sahnesinin kısa bir değerlendirmesi yer alıyor.
Yazı spoiler içeriyor.
Herkesin bir kaderi mi var, yoksa?..
Filmin açılışında havada süzülen beyaz bir tüy görürüz. Tüyün beyazlığı adeta Forrest’ın kirden ve kibirden uzak, tertemiz karakterine işaret ediyordur.
Rüzgârın etkisiyle havada rastgele, gelişigüzel bir şekilde süzülür bu tüy… Sanki rotası ya da filmin jargonuyla söylersek tüyün kaderi ya da takip ettiği yol, rüzgâra bağlı gibidir. Bu tüy aslında bir taraftan filmin başını ve sonunu birleştirirken diğer taraftan bize merak edilen bir sorunun yanıtını verecektir.
Forrest Gump filmin sonunda taş kalpli insanları bile duygulandıracak o mezar başı konuşmasında Jenny’le konuştuğunu düşünerek şunları mırıldanır:
“Herkesin bir kaderi var mı bilemiyorum. Yoksa rüzgâra kapılmış gibi tesadüfen oraya buraya mı sürükleniyoruz? ”
İşte filmin başlarında ve sonunda görülen, rüzgâra kapılmış bu tüy bizlere, Forrest’ın bu sözlerini hatırlatır.
Bu sözlerde kendini bulamayan insan var mıdır? Sen ya da ben, her birimiz rüzgâra kapılıp giden bu tüy gibi miyiz? Rüzgâr nasıl bu tüyü oradan oraya savuruyorsa kendi seçimimizin çok ötesindeki bazı durumlar bizim kaderimizi mi çiziyor?
Sanki bu sorulara daha filmin açılışında bir yanıt gibidir süzülen bu tüy… Hayır, der sanki kendi diliyle… “Ben rüzgârın önünde rastgele savrulmuyorum. Nereye gideceğimi iyi biliyorum…”
Sonra Forrest’ın sağ ayakkabısına dokunan yumuşak bir iniş yapar. Forrest bu tüyü alır ve onu en sevdiği kitabının içerisine güzelce yerleştirir.
Filmin sonunda bu tüy Forrest’ın bile fark etmediği bir anda kitabın arasından yavaşça yere süzülür. Hem de yine Forrest’ın aynı ayağına dokunmuştur, sanki ne yaptığını biliyormuşçasına… Üstelik Forrest, bu kez tüyü fark etmez. Kader çizgindeki her kırılmayı göremezsin. Kelebek etkisi ya da kaderin domino taşları senin bunları fark edip etmemeni umursamaz ki.
Yine kader rüzgârları esmeye başlar. Bu beyaz tüy bu kez Forrest’ın yanından kanatlanır gider. Sanki Forrest’ın yanında yeterince kalmıştır ve hayatına dokunacağı yeni kişileri aramak için havalanması gerekmektedir. Tüy ekran kararmadan önce bu kez kameraya yani bize yönelir ve kapanış böyle gerçekleşir. Belki de bu film sadece Forrest’ın yaşamına dokunmadı, onun hikâyesinde kendinizi bulacaksınız ve duygulanacaksınız, demektedir.
Herkes kendi çizer kaderini…
Filmin başında ve sonunda görülen bu tüy sahnesinin anlamı belki de şudur: Aynen Forrest’ın söylediği gibi aslında herkesin bir kader çizgisi var. Bu kader ipleri Dark dizisinde anlatıldığı üzere öylesine karmaşık ve öylesine çözülemez gibi durur ki ilk bakışta kendimizi rüzgârın önündeki tüy gibi hissederiz. Ancak aynen filmde seyrettiğimiz gibi oraya buraya kendi halinde savruluyor gibi görünen tüy bile aslında nereye gideceğini iyi bilir, gittiği yerde ne kadar duracağını da…
Forrest, Jenny’i ilk gördüğünde onu meleğe benzetmişti. Hâlbuki melek olan kendisiydi. Jenny’de kendi aksini görmüştü. Hayatının her anında yanında olamasa da aslında ölene kadar Jenny’nin sığınacağı tek güvenli liman olmuştu.
Hiç kimsenin “sakat” birisini yanına kabul etmediği bir otobüste Jenny ona yer açmıştı. Jenny o an ayakta kalmış birisine yer vermek gibi nispeten çok küçük bir iyilik yaptı. İşte kader ona bu iyiliğinin karşılığında onu ölene kadar koruyacak bir melekle mükâfatlandırdı.
Bu sahne en küçük görünen iyiliklerin bile yaşamda neleri tetikleyebileceğinin bir örneği. İyilik fırsatları kaçırılmamalı… Ne olursa olsun… İyilik avcısı olmamız gerekiyor; hem de tüm canlılara karşı…
Forrest Gump (1994) incelemesinin tamamına 25. Kare Youtube kanalından ulaşabilirsiniz.
, hemen herkesin hayatına dokunabilen, hayata yönelik sayısız alt metne sahip çok başarılı bir film.){kind=link}