Netflix’te yayınlanan Biz Kimden Kaçıyorduk Anne? (2023- ) adlı dizi; kızıyla birlikte otel otel, şehir şehir ve ülke ülke gezerek geçmişinden kaçan bir kadının hikayesi. Dizinin ilk sezonu toplamda 7 bölüm olarak yayınlandı ve bölümlerin uzunluğu ortalama 40 dakika civarında.
Anne rolünde Melisa Sözen’i, onun kızı rolünde de Eylül Tumbar’ı seyrediyoruz. Melisa Sözen’in oyunculuğu çok iyiydi. Bu dizi Eylül Tumbar’ın rol aldığı ilk yapım ve oyuncu gelecek vaat ettiğini göstermiş oldu. Görülen Eylül Tumbar‘ı dizi ve film sektöründe farklı projelerde görmeye devam edeceğiz. Dizide Kurtlar Vadisi‘nin Büyük İskender’i Musa Uzunlar da rol alıyor.
Spoiler vermeden birkaç izlenimimi paylaşayım.
Öncelikle ilk bakışta düşünce güzel. Annenin, geçmişinde yaşadığı sorunları ve neden kaçmayı tercih ettiğini ya da kaçmak zorunda kaldığını bölümler ilerledikçe yavaş yavaş öğreniyoruz. Sürükleyici ve ilgi çekici olabilecek bir senaryo, diye düşünüyoruz; ancak bölümler ilerledikçe birbirini tekrar eden cümleler, mantık hataları ve oldukça basit bir hikaye ile karşı karşıya olduğumuzu anlamamız uzun sürmüyor.
Muhtemelen diziye gelebilecek en büyük eleştirilerden birisi şu: Olaylar şimdiki zamanda geçiyor. Yani 1950’leri ya da 80’leri vs. seyretmiyoruz. Böyle bir dönemde polis tarafından özel olarak, sıkı bir şekilde aranan ve otellerde kalan bir anne ve kızın bulunmaması söz konusu olamaz. Belki bir süre için saklanabilirler; ama bu kadar uzun süre kaçamazlar ve bu kadar rahat davranamazlar. Tamam sahte pasaport ve kimlik kullanıyorlar (Bu arada bunlar markette satılmıyor ki… Her otelde farklı kimlik kullanıyorlar. Peki bu kadar pasaportu nereden ve nasıl yaptırdılar? Buna dair en küçük bir detay yok) ama polis bunları bulmak istiyor (nedenlerini yazmıyorum). Büyük otellerde kaldıkları biliniyor. Belli başlı otellere bunların fotoğraflarının gönderilmesi ya da terminallerdeki mobeselerin kullanılması yeterli olur ki zaten bunun örneğini gördük.
Keşke dizi internetin, cep telefonlarının, bilgisayarların, mobeselerin, kamusal alanlardaki kameraların vs. olmadığı bir zamanda geçseydi. Dizi örneğin 80’ler ya da 90’larda geçseydi böyle bir eleştiri almazdı.
Diğer taraftan dikkat çekmek istemediğini söyleyen bu ikili (özellikle anne), dikkat çekmek için sanki elinden geleni yapıyor gibi. İnsanlarla tartışmak, kızına yaşına uygun giysiler giydirmemek, hemen herkesi terslemek vs. gibi durumlar dikkat çekmek için harika yöntemler. Ayrıca madem sınırsız maddi kaynakları yok neden deli gibi para harcıyorlar? En iyi otellere gidiyorlar? Basit, sıradan ve dikkat çekmeyen, insanlardan uzak bir hayat kurmaları çok ama çok daha basit olurdu.
Spoiler olmaması için fazla detay vermeyeyim; ama ışıkların kapalı olduğu lobi olayı kadar mantık sınırlarını zorlayan bir sahne olabilir mi? Gece görüşleri olan belki 30 tane eğitimli hareket polisi “karanlık bir lobide” oturan iki kişiyi görmeyecek. Bu kadar zorlama sahnelere ne gerek vardı?
Kadın (ismini bilmiyoruz) gerçekten sinir olunmayacak birisi değil. Kendisini ve kızını rahatsız eden herkesi öldürme hakkını ona kim veriyor? Bu kadar hasta biriyse bu zamana kadar nasıl yaşamış? Kızını nasıl büyütmüş? Sonuçta tedaviye muhtaç bir kadın ve hayata dair tüm algıları sorunlu.
Kızını seviyor sevmesine de böyle bir hayatı kızına layık görmesi; onu eğitimden, doğal ortamından, arkadaşlarından hatta başkalarının sevgisinden mahrum etmesi, onu diğer insanlara düşmanmış gibi yetiştirmesi onun hastalıklı halini gösteriyor. Kızına neredeyse bebek elbiseleri giydirmesi, onun güzelliğini ve yaşını saklamaya çalışması acınası bir durumdu. Kızın en sonda geçirdiği değişim de izaha muhtaç. Detay vermiyorum; ama hiç kimse bir anda öyle bir “şeye” dönüşemez.
Sonuç olarak Biz Kimden Kaçıyorduk Anne? farklı ve ilginç bir dizi olmuş. Vakit geçirmelik, çerezlik yerli bir dizi arayanlar için bir alternatif olabilir. Yüksek beklentilere girilmediği ve sorgulama yapılmadığı sürece sorun yok.
