Bir önceki yazıda genel olarak filmi zayıf bulduğumu, bazı karakterlerin harcandığını, senaryonun bizi şaşırtmadığını ve filmin felsefi derinliğinin olmadığını söylemiştim. Resurrections maalesef gereğinden fazla uzundu ve heyecan vermekten uzaktı.
Yazının bundan sonrası spoiler içeriyor.
Senaryo gerçekten de kötü mü?
The Matrix Resurrections’ın senaryosu için tamamen kötü ve işe yaramaz, diyerek emeğe karşı nankörlük yapmak istemiyorum. Ancak on sekiz yıl sonra bir devam filmi çekiliyorsa ve söz konusu film beyin devrelerimizi yakan Matrix’se daha iyi bir senaryo bekliyorduk. Sorun bence buydu.
Neo’nun Matrix tarafından diriltilmesi ve önceki üçlemenin onun zihnine bir bilgisayar oyunu olarak sunulması, Neo’nun bir bilgisayar oyunu yazılımcısı olması ve zihninin bu tarz bir gerçekliğe hapsedilmesi güzeldi. Sanırım buna kimse itiraz etmez. Ancak itiraz ve hayal kırıklığı filmin Trinity’i diriliş kapsülünden kurtarma mücadelesine dönüşmesi. İşte ipler burada kopuyor. Neo bir süre sonra yeni inşa edilmiş şehir de dahil olmak üzere her şeyi riske atarak bir grup isyancıyla beraber filmin sonuna kadar Trinity’yi, Sati’nin babasının inşa ettiği diriliş kapsülünden kurtarmak için çabalıyor…
Resurrections’daki aksiyon sahnelerinin kalitesi çok yüksekti. Özel efekt ekibi sağlam iş çıkarmış. Muhtemelen teknolojik imkanları son noktasına kadar kullanmışlar; ancak film bizi aksiyona doyurmaktan uzak; çok fazla konuşma var.
Bir önceki filmden 18 yıl sonra çekilen senaryo bu kadar basit olmamalıydı. Film sona erince bu potansiyele sahip bir film bize en azından vay be helal olsun, dedirtebilmeliydi, diye düşünüyorum.
Harcanan Karakterler
Bunların başında karizmatik Neo’muz geliyor. Neo filmin tamamında sanki bir uyurgezerdi… Ayakta uyuyor gibiydi. Hiçbir zaman kendisine gelemedi, kendisi olamadı. Sanki bu film onun karizmasını yok etmek için yapılmış gibiydi, İnanılmazdı. Uçmaya çalıştığı ama uçamadığı sahne komik mi olmalıydı? Hiç sanmıyorum. O sahnede gülmeli miydik? Ajanları parmağında oynatan, karimatik, etkileyici Neo kayboldu. Yerine güçsüz ve çaresiz birisi geldi.
Ajan Smith’e Bunu Yapmamalıydınız
Harcanan bir diğer karakter Ajan Smith…. Bu karakter öylesine derin, öylesine doluydu ki ekranda her belirdiğinde bizi heyecanlandırıyordu. Zion’a kadar sızmayı başardığında adeta çıldırmadık mı? Hele o son kapışma yok mu? Matrix’in bile durdurmaktan aciz kaldığı Smith… Matrix’i yapılandırabilecek kadar güçlenen Smith ve The One karşılaşması. Yüreklerimizi ağzımıza getirmişti. Peki, ya şimdi? Smith önceki Matrix’lerin ajanları kadar bile karizma olamamış. Silinmiş adeta…
Film Ajan Smith’in yerini doldurabilecek gerçekten karizma bir karşı taraf yok. Aynı durum Neo’nun tarafı için de geçerli. Bugs dışında akıllarda kalan bir karakter yoktu.
Aynı cümleleri Sati için de kurabiliriz. Sati’ye Revolutions’ın sonunda neredeyse yeni mimar gözüyle bakmıştık. Onunla Neo arasında bir tür bağ oluşmuştu. Sati güneşin doğuşunu Neo için tasarladığını söylemişti. Resurrections’ın fragmanlarında Sati’yi görmek bizi heyecanlandırmıştı. Acaba Matrix’e fark ettirmeden bir şekilde Neo’nun bulunduğu özel bir Matrix sürümüne sızarak ona ulaşmaya mı çalışıyordu? Çünkü kendisi bir tasarımcıydı artık. Gökyüzündeki kuşlarla Neo’nun zihnine kodlar mı gönderiyordu? Pek çok teori üretmiştik onun için. Sati’nin, diriliş kapsülünün tasarımını babasından ötürü bilmesinin dışında bir numarası yoktu.
Bugs bence görünüşüyle, saç tarzıyla, asiliğiyle bu filmi kurtaran karakterlerden birisiydi. Jessica Henwick’i Marvel dizisi Demir Yumruk’ta kungfu öğretmeni olarak seyrettiğimizden beri dikkatle takip ediyorum.
Filmde söylendiği üzere tüm seçimler bir yanılsama değil bence; Fransız’ın felsefesiyle söylersek her seçim nedenselliğe bağlı olarak hem farklı nedenlerle yapılır hem de yapıldıktan sonra sonuçları bağlamında diğer seçimlerle aynı kapıya çıkmaz.
Matrix Resurrections incelemesi 25. Kare‘de.
