Nicolas Cage’in son Mandy filminde Şaman benzeri oyunculuk başarısı herkesin dilinde. Aktörün filmde neredeyse hiç diyalogu yok çoğunlukla sessiz bir performansı sergiliyor. Bu yapım Cage’in son 10 yıldaki 45. filmi.
Cage’in şüphesiz oldukça ilginç bir oyunculuk kariyeri var. Özellikle son on yıl için onun film seçimlerinin gittikçe tuhaflaştığı bir dönem diyebiliriz. Ne yazık ki, Cage’in pek çok filmi hayranlarının artık onu ciddiye almadığı noktaya geldi. Bu durum bir yönden utanç verici çünkü bu Cage, 80’lerin sonlarından 2000’lerin başlarına kadar bizlere Adaptasyon, Leaving Las Vegas gibi çeşitli filmlerde cesur ve heyecan verici performanslar veren Oscar ödüllü oyuncunun ta kendisi.
Ancak, 55 yaşındaki oyuncu bazen 80’lerde bulunan köklerine geri dönüyor ve kendisini çılgın “Mandy” yapıveriyor. Cage’in filmdeki oyunculuğu o kadar iyi ki bazıları onun rol yapmadığını ve onun bir kafese konulup kokainle beslendiğini ve sette serbest bırakıldığını düşünüyorlar.
Ancak onun B-filmlerinin bile (B film: Genellikle düşük bütçeli, “yıldız oyuncu” barındırmayan filmler) John Travolta ve Bruce Willis’in son zamanlardaki filmlerinden bile heyecanlı olduğu söylenebilir.
Çünkü Cage’in role atladığını, onu yaşadığını ve sahip olduğu tüm performansı sergilediğini söyleyebiliriz. Bu onun için sadece maaş çekiyle ilgili bir durum değil. Bu, eğlenirken eğlendirme prensibini en üstte yaşamasıyla ilgili bir durum. Çünkü böylesine mükemmel bir performans ancak eğlenerek sergilenebilir.
Hala onun kötü filmlerinde bile sergilediği sıra dışı bir oyunculuk olduğunu düşünüyorum. Cage, Nouveau Shamanic adı verilen gonzo tarzı oyunculuğunu en üst seviyede temsil eden birisi.
Cage’in bu performansı onun tarzının, antik şamanlar ve tiyatrocular arasındaki paralelliği anlatan Brian Bates’in The Way of the Actor kitabından esinlendiğini gösteriyor. Cage, daha gerçekçi bir şekilde oyunculuk stilini Alman Dışavurumculuğu ile Batı kabuki’nin bir melezi olarak ortaya koymuştur (Kabuiki bir Japon halk tiyatrosu türü).
Onun “Bad Lieutenant”, “Matchstick Men”, “Mom and Dad” ve hatta “The Wicker Man” gibi B filmi klasiklerini izlerseniz, çoğu filminde filmin tamamına yayılan gerçekçilikle bağdaşmayan bir oyunculuk stili sergilediğini görebilirsiniz.
Çoğu hayranı bunu eğlenceli, karizmatik ve hatta çılgınca ve gösterişli buluyor. Birçok eleştirmen Cage’i aşırıya, abartılı oyunculuğa kaçıyor diye eleştirse de tüm bunların anlamını kaçırıyor gibi görünüyorlar. Kaçırdıkları şey düşük seviyeli bir senaryoyla ortaya koyabileceğiniz ve ondan sanat yapabileceğiniz kendi kendine patlamada amaçlı bir eylem fikri. David Lynch, Cage’i “Amerikan oyunculuğunun caz müzisyeni” olarak tanımlıyor. Bu mükemmel bir tanımlama çünkü aynen Jazz gibi performanslarının sunumunda inanılmaz derecede öngörülemez ve neredeyse devrimci hissettiren doğaçlama benzeri bir doğası var.
Evet; ne diyorduk? Cage kötü bir aktör mü? Asla… O tam tersine kendi kuşağının en iyi ve en devrimci oyuncularından birisi.
(Not: Bu yazıyı rottentomatoes.com, https://www.raindance.org/ ve film.list.co.uk gibi birkaç yabancı sitede yayınlanan Nicolas Cage haberlerinden tercüme ederek ve araya kendimden yorumlar katarak hazırladım.)